Ik lees zeker een boek per week
Het is gezellig druk bij Bibliotheek Houten Centrum. Ouders met kleine kinderen snuffelen tussen de voorleesboekjes en aan een tafel bij het café van Reinaerde drinkt een groepje mensen koffie. Er worden boeken teruggebracht en boeken gescand waarna mensen weer vertrekken. “Houtenaren zijn echte lezers”, meent Marion van Lierop, medewerker Informatie en Advies bij de bibliotheek. “Tijdens corona werden nergens in onze regio zoveel boeken gehaald als in Houten.”
Zelf is Marion ook helemaal weg van boeken. Toen haar moeder een advertentie zag voor gastvrouw bij de bibliotheek, vond ze het ook echt iets voor haar dochter. “Ze had gelijk”, lacht Marion. “Eerst heb ik er als vrijwilliger gewerkt. Ik vond het heerlijk, maar uiteindelijk zocht ik toch een betaalde baan.” Marion vertrok, maar werd een paar jaar later getipt dat de bibliotheek een vacature had openstaan. “Ik heb nog dezelfde dag een brief geschreven en nu zit ik hier. En mijn moeder vindt het alleen maar leuk. Zij is zelf ook gek op lezen.”
Stripboek uit 1970
Een van de gastvrouwen steekt haar hoofd om de hoek. “Er is hier een meneer die een boek wil reserveren. Vreemd genoeg zie ik het boek wel in ons systeem, maar het geeft niet aan dat ik het boek kan reserveren.” Marion loopt even mee. Het blijkt een stripboek uit 1970, maar Marion weet waar ze moet zoeken. Ze legt het uit aan haar collega en aan de man die het alleen met zijn inloggegevens kan reserveren. “Het is soms even zoeken, maar in dit systeem kun je echt elk boek in heel Nederland vinden.”
Multifunctioneel
Ze loopt terug naar haar bureau en pakt een stapeltje papieren dat ze moet lamineren. “De kans dat ik vier uur lang achter een computer zit, is nihil”, lacht ze. “Dat maakt mijn werk ook zo leuk.” We nemen de trap en boven zien we twee oudere mannen zitten bij de Digi-inloop. “Dat is een inloopspreekuur waar mensen met vragen over bijvoorbeeld hun smartphone of tablet naartoe kunnen”, legt Marion uit. “Vroeger kon je bij de bibliotheek alleen boeken lenen, maar tegenwoordig is een bibliotheek multifunctioneel.” Ze stopt een poster in een lamineervel en steekt het in het apparaat. “We organiseren onder meer voorleesuurtjes voor kinderen, activiteiten op gebied van taalondersteuning, boekpresentaties en lezingen. Daarnaast bieden we een platform voor verschillende organisaties om hier bijeenkomsten of inloopmomenten te hebben.” En met collega’s bemant Marion een paar keer per week het IDO-spreekuur, een Informatiepunt Digitale Overheid. “We geven hier mensen hulp en advies bij vragen over het gebruik van de digitale overheid.”
Lees je blauw
Waar Marion elke twee weken weer blij van wordt, is het verzorgen van de displays. Meerdere boeken rondom een thema worden speels op een tafel geplaatst. “Laatst hadden we het thema ‘Lees je blauw.’ We hadden een blauw doek en natuurlijk allemaal boeken met blauwe kaften. En ik probeer aan te sluiten bij de actualiteit. Toen vorig jaar een dichter overleed, hebben we dichtbundels neergezet en posters gemaakt van gedichten. Zo is het elke keer actueel en toch weer anders.”
Whodunit
Dat de bibliotheek blijft bestaan, daarvan is Marion overtuigd. “Een echt boek leest toch het fijnst. Ik heb een keer op mijn mobiel een boek gelezen, nou, niet te doen. Een e-reader is natuurlijk wel groter, maar ik denk dat veel mensen toch graag van papier lezen.” Zelf leest ze toch zeker wel een boek per week. “Heerlijk, ik ben gek op een goeie whodunit of historische romans. En ik lees ook wel liefdesromans, maar niet van die zoetsappige”, lacht ze.
“Wij gaan even pauze houden”, zegt een van de gastvrouwen. “Prima”, roept Marion terug. “Dan sta ik even achter de balie.” Gelijk daarop komt een jonge vrouw met twee kleine kinderen haar kant op en vraagt of haar jongste zoontje ingeschreven kan worden. Marion voert alle gegevens in, legt uit dat ze gelijk boeken kan lenen en geeft de moeder als welkomstcadeau een Boekstart-koffertje met daarin twee babyboekjes. “Dit vind ik zo leuk om te doen”, zegt Marion die zichtbaar staat te genieten. “Het contact met klanten, daar houd ik van.”
Boetevrij
Sinds januari vorig jaar is de bibliotheek boetevrij. Marion is daar blij mee, want te laat inleveren gaf vaak gedoe en ook bleven sommige mensen weg uit angst voor hoge boetes. “We belandden geregeld in een welles-nietes. Als mensen nu hun boek niet inleveren, dan krijgen ze na een paar herinneringen een factuur voor de vervangingskosten van het boek. Als iemand meerdere boeken heeft liggen, dan lopen de kosten snel op. Maar worden de boeken alsnog ingeleverd, dan hoeven ze enkel de administratiekosten te betalen. En dat doen ze meestal heel graag”, zegt ze met een veelbetekenende blik.
Een jongetje en een meisje stappen wat schuchter naar voren. Allebei houden ze een kleurrijke boekenlegger vast. “Mogen we die meenemen?” vraagt het jongetje beleefd. Marion knikt en legt uit dat ze het tussen een boek kunnen stoppen. Het is niet helemaal duidelijk of die boodschap binnenkomt, maar de twee huppelen blij naar buiten. Dan legt een man een stapel boeken neer en kijkt Marion schuldbewust aan. “Ik ben mijn pasje vergeten.
Dit verhaal is gepubliceerd in Houtens Nieuws als onderdeel van de serie: Een dag als…
