“Ik krijg energie van het druk zijn”
“Wat is de planning voor vandaag?” vraagt burgemeester Gilbert Isabella aan secretaresse Nancy van Moorselaar. “Ga ik zo eerst voorlezen?” Elke ochtend, meestal voor acht uur nemen ze samen de agenda door. Van Moorselaar knikt. Er is nog een overleg, er moeten nog stukken worden gelezen en hij heeft een voorbespreking met interne en externe collega’s over veiligheid voor middelgrote en kleine gemeenten. “En staat er vanavond nog iets op de agenda?” “Ja, je bent nog bij een uitreiking.”
Ze nemen gelijk ook de agenda voor de rest van de week door. “Dat is nodig, want er verandert veel”, legt Isabella uit. Morgen staan er verschillende bezoeken en overleggen gepland. Die avond is vrij wat een klein vreugdekreetje van Isabella ontlokt. Niet geheel onterecht, de vrijdag zit ook weer vol, zaterdag zijn er afspraken en ook zondag is hij een groot deel van de dag op pad. “Dan zie je gelijk dat mijn werkweek uit zeven dagen bestaat”, zegt Isabella met een lach. “En dan moet ik thuis nog strijken en koken.”
Leuker dan gedacht
Maar hij doet zijn werk met veel plezier. “Burgemeester zijn is leuker dan ik van tevoren had gedacht. Ik heb al twintig jaar een politieke functie of bestuursfunctie en ben ook als wethouder locoburgemeester geweest in Utrecht, maar dan word je toch ervaren als net niet echt. Hier heb ik gemerkt dat de burgemeester een graag geziene gast is. Mensen vinden het echt leuk als je komt.” En zelf geniet hij er ook van. Het is volgens Isabella ook een van de belangrijkste eigenschappen die een burgemeester moet hebben: het leuk vinden om met mensen om te gaan. “Er zijn ook collega’s die een beetje zat zijn van alle huwelijksjubilea, maar ik vind het altijd leuke gesprekken. Ik ben ook echt dankbaar. Door mijn werk heb ik mooie ontmoetingen, krijg een inkijkje in privé omstandigheden en hoor bijzondere verhalen.”
Van Moorselaar overhandigt nog een document dat getekend moet worden. Snel leest Isabella er nog doorheen. “Heb je het nog gecontroleerd op spelling?” vraagt hij. “Zeker”, bevestigt Van Moorselaar en daarop zet Isabella zijn handtekening. “Zonder haar kan ik mijn werk niet doen”, zegt hij als ze de deur uitloopt. Ze doet zoveel voorwerk. Ze zorgt dat papieren klaarliggen, verzamelt stukken, regelt afspraken. Nancy is de belangrijkste schakel in alles wat geregeld moet worden en daardoor kan ik mij concentreren op wat ik moet doen.”
Trucje
Het is tijd voor de eerste afspraak van de dag: voorlezen voor een dertigtal basisschoolkinderen. Uit een kluis haalt Isabella zijn ambtsketen. “Kinderen vragen wel eens of ik de keten omhoud als ik naar bed ga”, lacht hij, terwijl hij de keten op de tafel legt. “In het begin is het best even worstelen om de keten goed om te doen. Je moet er wat handigheid in krijgen.” Maar hij heeft een trucje. “Netjes neerleggen en dan in een keer over je hoofd heen gooien”, zegt hij terwijl de keten inderdaad netjes op zijn borst belandt. Maar hij controleert wel altijd even in de spiegel of de ambtsketen goed zit.
“Wat een heleboel kinderen”, zegt Isabella terwijl hij in de voorleesfauteuil van de bibliotheek gaat zitten. “Vinden jullie het leuk als ik ga voorlezen?” vraagt hij wat gelijk wordt gevolgd door een massale ‘jaaaaa’. Isabella neemt de tijd en vraagt tussendoor wat er op de plaatjes te zien is. “Krak’’, zegt hij bij een plaatje waarbij een neushoorn op een tak staat met een scheur erin. “Kak”, zegt één van de kinderen. “Nee, niet kak, krak!” Alsof het een vrijbrief is, beginnen alle kinderen gelijk daarop kak en krak te roepen. Ook Isabella lacht mee, maar weet de kinderen snel weer rustig te krijgen en leest het verhaaltje uit.
Tijdens het aansluitende ontbijtje gaat Isabella enthousiast in gesprek met de kinderen Hij spreekt nog even een jong gezin aan en gaat op de foto met het team van Reinaerde dat het ontbijt heeft verzorgd. “Dit zijn de leukste dingen van mijn werk”, zegt Isabella als we teruglopen naar het gemeentehuis. “Zo grappig ook met die kindjes. Ze nemen geen blad voor de mond. Ouders generen zich wel eens, maar dit is juist leuk.”
Skatebaan
Blij wordt Isabella van mensen die met initiatieven komen. “Een van de leukste voorbeelden vindt hij de skatebaan. “Twee jonge jongens hadden een brief aan mij geschreven omdat het zo druk was op de skatebaan. Er was ook nog een groep iets oudere jongeren die ook graag een nieuwe skatebaan wilde en tijdens een patatavond zijn de wethouder en ik met ze in gesprek gegaan. Waarom willen jullie dat? Wat is er nodig? Hoeveel kost het? En wat willen jullie zelf doen?” Isabella heeft er zeker bij geholpen, maar de jongeren verzamelden 25-duizend euro en de gemeente legde de rest bij. “Binnen een jaar hadden we een skatebaan, terwijl die niet was begroot of gepland. Dat is voor een gemeente echt heel snel. Maar ik vind dat als mensen zelf met initiatieven komen, wij als gemeente een extra stap moeten zetten.”
Lang niet iedereen weet wat het werk van een burgemeester inhoudt. “Daar doe ik zelf aan mee”, vertelt Isabella. Ik ben actief op social media en vermeld daar de leuke dingen, maar daardoor zien mensen mij soms als de burgemeester van feesten een partijen. Dat is natuurlijk niet waar. Dat is maar één kant van mijn werk. Ik neem ook deel aan het veiligheidsoverleg, beleidsoverleg, politieoverleg, overleg met collega’s, ik ben voorzitter bij een intercollegiaal overleg over maatschappelijke onrust, ik heb ook nog een eigen portefeuille en zit collegevergaderingen en raadsvergaderingen voor. En dan is er nog de waan van de dag: heeft er iets in de krant gestaan, verzoeken, persafspraken. Maar post ik bijvoorbeeld een foto van een vergadering, dan krijg ik hooguit twee likes. Een overleg of vergadering is toch minder interessant.”
Moeilijke momenten
Naast alle verschillende taken, krijg je als burgemeester ook te maken met moeilijke en lastige momenten. “Ik heb twee dodelijke schietpartijen meegemaakt. Natuurlijk is dat werk voor de politie en het openbaar ministerie, maar er zijn altijd nabestaanden. Of nabestaanden van iemand die bijvoorbeeld bij een fietsongeval om het leven is gekomen, dat zijn echt moeilijke dingen. Bij een crisis of een storm is het spannend, maar dan kan ik handelen en weet ik wat ik moet doen en word ik ondersteund door mijn crisisadviseurs. Als mensen leed hebben, kan ik alleen maar luisteren en troost bieden. Hun verdriet kan ik niet wegnemen.” Wat Isabella ook echt verschrikkelijk vond, was de coronaperiode. “Mensen smeekten mij of ze bij het overlijden van hun familieleden mochten zijn. Wij hebben ons te houden aan de wet- en regelgeving en deden dat ook, maar dit was zo onmenselijk. Dat zou ik nooit meer willen. Ik zou in ieder geval meer ruimte en vrijheid claimen.”
Ook een van de minder leuke taken is als iemand verplicht moet worden opgenomen. “Een burgemeester moet altijd daarover gebeld worden en ik stel altijd vragen. Ik weet dat psychiaters niet voor niets bellen, maar ik geef toestemming om iemand op te sluiten en dat vind ik nogal wat. Ongetwijfeld zijn er goede redenen, maar ik neem het serieus. Als burgemeester moet je je altijd realiseren wat je doet. Mijn werk ligt onder een vergrootglas en ik moet mij altijd kunnen verantwoorden. Dat is vaak ingewikkeld. Er zijn altijd mensen die er iets anders van vinden, maar zij weten meestal niet alle achtergronden en redenen waarom een besluit is genomen.”
Verharding
Met enige regelmaat worden bestuurders bedreigd en ook Isabella heeft dat meegemaakt. “Iemand mag het met mij oneens zijn, mij een idioot vinden, maar je blijft wel van mijn persoonlijke integriteit af”, zegt hij strijdbaar. “Ik merk de verharding in de maatschappij. De enorme ophef over het opvangen van vluchtelingen uit oorlogsgebieden bijvoorbeeld. Dat mag, maar de vorm die het aanneemt vind ik zorgelijk. Met de spreidingswet gaan we door, maar het wordt weer spannend als we met locaties komen. We moeten als bestuur een stap zetten, maar zouden daarvoor nooit bedreigd mogen worden.” Dan verschijnt er weer een glimlach op zijn gezicht. “Ik ben geen pessimist, er zijn fantastische initiatieven zoals Droom van Schalkwijk, de Krachtfabriek, de Wakkere Akkers, jongeren die zich willen inzetten, dit vind ik hoopgevend.”
Na de lunch ruimt Isabella zijn blad af en loopt weer naar boven. Een collega komt zijn kantoor binnen. “Ik heb je een mail gestuurd. Een van de persvragen gaat over het gerucht dat je naar Zandvoort gaat verhuizen.” Vol ongeloof schudt Isabella zijn hoofd. “Hoe komen ze erbij dat ik in Zandvoort zou gaan wonen? Zeg maar dat ik naar Saint Tropez verhuis”, grapt hij. Over een paar maanden eindigt de ambtstermijn van Isabella en hij heeft aangegeven die niet te willen verlengen. “Dat ik stop is een bewuste keuze. Als burgemeester sta je altijd aan. Op elk moment van de dag kan ik gebeld worden, ook ’s nachts. Bovendien loopt mijn partner al twintig jaar achter mijn agenda aan, het wordt tijd om dat om te draaien.” Omdat hij de nieuwe burgemeester niet voor de voeten wil lopen en niet de hele tijd gezien wil worden als de oud-burgemeester, keert hij binnenkort terug naar Utrecht. Dan stappen een drietal mannen zijn kamer binnen om aan te schuiven voor een overleg over openbare veiligheid. “Welkom”, begint Isabella, “Paul wil jij de aftrap doen?”
Dit verhaal is gepubliceerd in Houtens Nieuws als onderdeel van de serie: Een dag als…
Kort na de publicatie heeft Isabella zijn functie als burgemeester neergelegd.