“Ik mag alles vragen”
Bij de balie van woningcorporatie Woonin in Houten meldt journalist Irene van Valen dat ze komt voor een interview over de SRV-wagen. Ze wordt opgehaald door een man in een blauw pak. Ook de tweede gesprekspartner meldt zich en niet veel later zitten ze met z’n drieën in een kantoortje. Na een kort gesprekje over koetjes en kalfjes, brandt Irene los. “Jullie hebben een oude SRV-wagen gekocht om daarvan een mobiele ontmoetingsplek te maken. Hoe is dat idee ontstaan?”
“Ik ben geboren met een pen”, vertelt Irene. “Sinds ik kan schrijven, schrijf ik.” In 2011 begon ze fanatiek met bloggen. Ook schreef ze als vrijwilliger voor de bibliotheek. Dus toen ze werd gevraagd om een stuk te schrijven voor ‘t Groentje, was ze gelijk enthousiast. Maar vanwege tijdsdruk, werd het verhaal voor de zekerheid toch maar direct door een journalist van de lokale krant gedaan. “Dat vond ik echt jammer en ik zei dat ook tegen die journalist. Een paar maanden later appte die journalist me dat ze bij ’t Groentje mensen zochten.” Irene schreef een mail, waarop een paar dagen later een gesprek volgde. Inmiddels schrijft ze ruim zes jaar voor ‘t Groentje.
Zaterdagportret
“Ik mag alles vragen en ik ben als journalist een onderdeel van de maatschappij”, vertelt Irene op de vraag wat journalistiek voor haar zo leuk maakt. Wel geeft ze aan dat ze niet van de harde journalistiek is. “Politiek en sport is niets voor mij. Ik houd van mensen en ben echt een human interest-journalist. Ik wil weten waarom mensen doen wat ze doen, wat hen raakt en wat ze gelukkig maakt. Dat vervolgens mogen beschrijven is fantastisch.”
Irene schreef jarenlang het Zaterdagportret. “Dat was echt gaaf. Toch ben ik ermee gestopt. Als ik eenmaal aan een interview begin, is het geweldig. Maar het is ook iedere keer weer zoeken naar mensen die mee willen doen. Dat zoeken kost tijd, maar de deadline verschuift niet en dat zorgt dan wel voor druk. Los daarvan zit er veel werk in. De gesprekken, de uitwerking en niet te vergeten het in het systeem zetten. Dat is passen en meten en betekent altijd schrappen. Daarnaast kreeg ik prive iets te veel op mijn bord om aan dit portret de juiste aandacht te geven.”
Geheimen
Een journalist krijgt een bepaalde ruimte voor een artikel. Hoe kort of lang het ook is, je kunt niet smokkelen. Een extra regel in de krant gaat simpelweg niet. Hoewel het behoorlijk frustrerend kan zijn om een stuk te moeten inkorten, vindt Irene het er vaak wel beter van worden. “Schrappen doet best een beetje pijn. Zeker als je mooie zinnen eruit moet halen, maar je boodschap wordt scherper en vaak wordt een verhaal er mooier van.”
Het leukste wat Irene betreft is als je een hele pagina mag vullen. “Dat is er nu niet meer, maar dan kun je echt de diepte in. Ik vind het ook zo bijzonder dat ik dicht bij mensen mag komen. Ik heb ook best wel wat geheimen gehoord. Meestal mag ik die niet op papier zetten, maar het verbaast mij hoeveel vertrouwen ik krijg.” Dat vertrouwen is vaak wederzijds en komt ook door hoe ze zich opstelt. “Onbewust vertel ik altijd wel iets persoonlijks. Niet om iets uit iemand te halen, het gebeurt gewoon spontaan. Hoe vaak ik na afloop van het interview niet heb gehoord: ik vond het heel spannend, maar het was gewoon leuk!”
Slapstick
Het interview over de SRV-wagen is klaar. Alles is gevraagd en het interview is opgenomen. “Doe ik niet altijd”, legt Irene uit, “maar soms komt het beter uit als ik het later kan uitwerken.” Voor de foto moeten we naar transportbedrijf De Rooy waar de SRV-wagen staat. We stappen in de auto van de manager van Woonin en niet veel later staan we voor de SRV-wagen. Een foto nemen blijkt nog niet eenvoudig. De wagen staat ingeklemd tussen een muur en een vrachtwagen. Als ze ‘m achteruit willen rijden, start ie niet en dus duwen ze het gevaarte naar achteren. Dan nemen beide heren plaats naast en in de SRV-wagen. Er wordt gelachen terwijl Irene foto’s maakt. Maar eenmaal klaar, blijkt het nog een hele tour om het geopende raampje weer dicht te krijgen en dan moet de SRV-wagen ook weer worden teruggeduwd. Het is bijna slapstick.
Als we weer terug zijn, bekent Irene dat het toch eigenlijk heel leuk is om zelf eens geïnterviewd te worden. “Dit is wat ik normaal doe, dus het is goed om het zelf eens mee te maken.” Even is ze stil en kijkt dan op. “Ten diepste ben ik eigenlijk heel verlegen. Maar als journalist moet je naar buiten treden, vragen stellen en soms dringen om foto’s te maken. Ik ben als journalist stoerder dan in werkelijkheid.” Dat mag zo zijn, van die verlegenheid is op straat niet veel te merken. Irene begint te lachen. “Ik ken echt veel mensen. Als ik boodschappen ga doen op Het Rond kom ik altijd wel mensen tegen en ben ik nooit snel thuis. Dat ligt ook aan mezelf, ik vind mensen echt leuk en ik ben een kletser. Maar als ik haast heb, kan ik mijn boodschappen beter ergens anders doen.
Dit verhaal is gepubliceerd in Houtens Nieuws als onderdeel van de serie: Een dag als…