Charlotte van Vliet (links) houdt kat Luna vast terwijl dierenarts Meike de vaccinatie toedient
Veel TLC: Tender, Love and Care
“Goedemiddag”, zegt Charlotte van Vliet, paraveterinair bij dierenkliniek Wulven. “U komt voor de vaccinatie van Luna en Pippa?” Een vrouw met twee kattenmanden voor zich knikt. “Ja, maar Luna hier is heel erg gestrest en kan uithalen.” “We gaan het gewoon proberen”, zegt dierenarts Meike die net binnenloopt. “We hebben de tijd en doen rustig aan.” De vrouw neemt de mand met Luna mee en zet die op de behandeltafel. Na vragen over hoe het met de kat gaat, opent de vrouw de mand en tilt voorzichtig Luna eruit. Charlotte zet de vaccinaties klaar, terwijl Meike de kat afleidt met een snack. Even aarzelt Luna, maar het blijkt te lekker. En terwijl Charlotte de snack geeft en het dier aait, lukt het Meike om zonder problemen de vaccinatie te zetten. “Fijn dat het goed ging”, zegt Charlotte. Verbaasd en opgelucht zet de vrouw Luna weer in de mand. “Zeker! Ik weet niet wat ik meemaak.”
Van dit soort momenten kan Charlotte enorm genieten. “Het is werken met dieren en werken met mensen.” Ze werkt al achttien jaar als dierenartsassistente en de laatste vijf jaar als paraveterinair. “Als assistente deed ik hetzelfde als ik nu doe, maar de regels veranderden. Een dierenartsassistente mag geen medische handelingen verrichten, dus om mijn werk te kunnen blijven doen heb ik de opleiding gedaan.” Toch weten veel mensen niet wat een paraveterinair is, heeft Charlotte gemerkt. “Meestal vragen ze eerst: ‘wat zeg je?’ en daarna: ‘wat is dat?’ Dan zeg ik toch maar dierenartsassistente, want dat begrijpt iedereen.”
Variatie
Maar het is juist ook die medische kant die Charlotte zo interessant vindt. “Een paraveterinair voert onder meer labonderzoeken uit, bij operaties onderhouden wij de anesthesie, wij doen de nacontroles in de recovery van dieren die onder narcose zijn geweest en wij hebben onze eigen paraveterinaire consulten wat een hele leuke toevoeging is van het vak.”, somt Charlotte op. “Maar mijn collega’s en ik bemannen ook de balie en doen het schoonmaakwerk. En daarnaast begeleid ik stagiaires. We zitten in het gebouw van Yuverta waar ook de opleiding tot paraveterinair wordt gegeven. Die studenten kunnen hier stage lopen”, legt ze uit. “En al die variatie in mijn werk maakt het vak van paraveterinair zo ontzettend leuk.”
Toch is het werk niet alleen maar het beter maken van dieren. Ook het euthanaseren gebeurt veel. “Het is verdrietig, maar dat we daarvoor kunnen kiezen als een dier geen waardig leven meer heeft, vind ik mooi. En we nemen er ook altijd de tijd voor, zodat mensen de rust en ruimte krijgen om afscheid te nemen van hun dier. Omdat het de beste keuze is voor het dier, kan ik er goed mee omgaan. Maar heel soms, bijvoorbeeld als er kinderen bij zijn, raakt het mij ook en dan knijp ik heel hard in mijn arm om mezelf groot te houden.”
Anders dan vroeger
Waar Charlotte blij mee is, is het klantenbestand. “In Houten zijn veel mensen bereidt om voor hun dier te betalen. Dat is niet overal zo.” Ergens begrijpt ze het wel. “De kosten zijn hoog en veel mensen weten niet waar die vandaan komen, maar het is niet zo dat dierenartsen alles zelf kunnen bepalen. Steeds meer is vastgelegd in de wet. Daarnaast behandelen we dieren anders dan vroeger. Een dier kreeg bijvoorbeeld een prik en werd geopereerd. Nu leggen we een infuus aan waarmee we alles goed kunnen toedienen en we kunnen het dier beter in de gaten houden, maar dat kost wel wat.”
Dat niet alle klanten daar blij mee zijn, merken ze wel bij de balie. “Soms zijn klanten boos, zeker als prijzen zijn verhoogd. Dan leggen we opnieuw uit waarom dat zo is. En om te voorkomen dat mensen achteraf boos worden, vertellen we ze altijd vooraf wat een behandeling kost.” Dat moet ook vindt Charlotte. “Mensen hebben het recht om te weten wat iets gaat kosten. Communicatie is zo belangrijk. Misschien wel het allerbelangrijkst in ons vak.”
Gebitten
Ze moet in ieder geval veel aan klanten uitleggen, zoals waarom ze in vergelijking met vroeger gebitten nakijken en behandelen. “Het laatste wat dieren doen, is stoppen met eten. Soms komen er dentale foto’s voorbij waarop gelijk te zien is hoeveel pijn het dier moet hebben. Een tijd terug zagen we een hond op leeftijd met een kiesprobleem. Wij adviseerden het gebit te behandelen, maar de klant ging voor een second opinion naar een andere dierenarts. Die zei dat hij dat met zijn eigen hond nooit zou doen. Ik heb toen uitgebreid met de eigenaar gesproken en gezegd dat hun hond zonder behandeling altijd pijn zou hebben met eten. Uiteindelijk hebben ze hun hond toch laten behandelen en nu is hij weer veel vrolijker en aanhankelijker.”
Beter maken
“Mag ik je een foto laten zien?” Charlotte pakt haar mobiel en scrolt door de foto’s. Ze draait het toestel en laat een pootje zien van een kat die door epoxy, giethars, had gelopen. Alleen de kussentjes van de pootjes zijn nog zichtbaar. “We zijn met z’n tweeën vier uur bezig geweest. Met een pincet en puntschaartje, maar kijk,” ze klikt op een andere foto, “het is weer helemaal schoon. Dat is toch het mooiste? Dat je een dier weer helemaal beter kunt maken.”
Charlotte laat nog een foto zien. Het is een röntgenfoto waarop duidelijk in het lijfje kogeltjes van een luchtbuks te zien zijn. “Dit vind ik verschrikkelijk. Ik kan niet tegen onrecht bij dieren”, zegt ze fel. “Ik snap niet dat iemand zoiets doet. Een dier kan zich niet verweren. Als ik dierenmishandeling zie maakt het me boos en verdrietig. Gelukkig zien we het hier niet vaak.” Dan verschijnt er weer een lach op haar gezicht. “Met dit dier is het goed gekomen. Als paraveterinair ben je een verpleegster voor dieren. Met veel TLC: Tender, Love and Care”, voegt ze toe, want als er iets is wat Charlotte graag doet is dat het knuffelen van dieren. Een belletje bij de deur kondigt een nieuwe klant aan. Een vrouw stapt naar binnen en kijkt naar Charlotte. “Ik kom voor de oogdruppels voor mijn kat.”
Dit verhaal is gepubliceerd in Houtens Nieuws als onderdeel van de serie: Een dag als…