Carillon en kikkers

Vier maanden wonen Patrick de Jong en Stefanie de Boer nu in Houten. Ze hadden zich pas net op de woningmarkt begeven, toen dit huis in de Weides pal aan het park hun hart veroverde. De rust, ruimte en het groen is zoals ze hadden verwacht. Maar de grote kikkerpopulatie kwam wel als een verrassing.

“We zijn een Tindermatch,” lacht Stefanie. “Patrick had een appartement in Nieuwegein en ik in Utrecht.” In het begin bleek dat een groot voordeel, vertelt Patrick. “Toen corona uitbrak en we vanuit huis moesten werken, wisselden we geregeld van huis. De muren komen na verloop van tijd echt op je af en op deze manier had je even een andere omgeving. ’s Avonds kwamen we dan weer bij elkaar.”

Na twee en half jaar werd dat toch wat minder fijn. Patrick en Stefanie wilden graag gaan samenwonen, maar allebei de appartementen waren daarvoor te klein. “We wilden het liefst een echt grote-mensen-huis rondom Utrecht,” vertelt Patrick. “Dit was pas het derde huis dat we bekeken,” vult Stefanie aan, “maar we stonden in de serre en hadden gelijk zoiets van: ja… dit is het. En nu zitten we er.”

Wakker van de stilte

Het is heel anders dan waar ze eerst woonden, vertelt Stefanie. “Houten is ruim, groen en netjes.” Ook de mensen vinden ze aardig. “Het is dorps op een prettige manier.” Patrick woonde langs een drukke weg. “Hier kun je bij wijze van spreken wakker worden van de stilte. Laatst zat ik met een vriend in de tuin te fluisteren omdat het zo stil was.”

Zoveel kikkers

Zeker is dat Houten ze heel goed bevalt. “Je hebt hier alles!” zegt Stefanie enthousiast. “Een bioscoop, theater, winkels.” Wel vinden ze dat er veel leegstand is. “Het schijnt dat het vroeger anders was. Hopelijk trekt het weer aan,” zegt Patrick. Een ding is wel radicaal anders dan ze gewend zijn: kikkers. “We hebben zoveel kikkers in de tuin en soms komen ze zelfs ons huis in,” vertelt Stefanie met grote ogen. Patrick knikt, “een keer had ik er zelfs vijf in een kartonnen doos.” Hij weet dat je kikkers eigenlijk kilometers verder moet uitzetten, maar laat ze meestal vrij in de sloot tegenover hun huis. “Dan zeg ik weer: tot morgen jongens!”

Golden Earring

Er is nog iets dat ze verrassend vonden. Ze wonen er nu vier maanden en inmiddels valt het niet meer zo op, maar de eerste keer dat ze het carillon hoorden spelen waren ze verbaasd. “Wat dorps en wat gemoedelijk, dacht ik toen ik het hoorde,” zegt Stefanie. “Ik heb ze zelfs Golden Earring horen spelen,” vertelt Patrick lachend. “Misschien mogen we verzoeknummers indienen?”

Het wisselen van huizen doen Patrick en Stefanie nog steeds, maar nu met haar ouders. “Zij waren een weekend hier en wij in hun huis in Groningen. “Mijn ouders vinden het geweldig hier. Ze hebben lekker gefietst en vinden het een fijn huis,” zegt Stefanie. “Ze zeiden me dat als ze niet in Groningen woonden, ze hier in Houten wilden wonen.”

Dit verhaal is gepubliceerd in Houtens Nieuws als onderdeel van de serie: Nieuw in Houten.