Altijd op zoek naar pareltjes
“Dit is echt Rock ’n Roll”, zegt Vincent, van Vincent Optiek. Hij pakt een bril met een dik zwaar montuur. Aan de zijkant zit een zilveren adelaar. “Dit is gemaakt door dezelfde mensen die de zilveren doodskopringen maken die Iggy Pop en Lenny Kravitz dragen. Deze bril is niet voor iedereen,” geeft Vincent toe, “maar als hij bij je past, dan staat hij geweldig.” Hij pakt een andere bril tevoorschijn. “Deze bril komt uit Japan. Er zijn er maar vijfhonderd van gemaakt en dit is nummer tweehondertachtig. Zet ‘m maar eens op.” De bril voelt zwaar aan, maar zit verrassend lekker. “Goed uitgebalanceerd, toch?” vraagt Vincent.
De brillen die Vincent verkoopt zijn opvallend, exclusief, gewaagd en/of in eenvoud bijzonder. En ze zijn niet goedkoop. “Ik wil niet zomaar iets verkopen en ik denk dat een keuze voor een bepaalde richting het beste werkt”, legt hij uit. Bovendien houdt hij ervan om stijlvolle brillen te verkopen. “Ik ben altijd op zoek naar pareltjes”, vertelt Vincent. Hij gaat daarvoor vooral naar beurzen in het buitenland. “Met het hele team gaan we naar beurzen in Parijs of Milaan. Daar zie je soms echt mooie dingen. De Nederlandse beurzen bieden meer middle of the road, dus die sla ik over.”
In het vak gerold
De deur gaat open en een vrouw loopt naar binnen. Een glas van haar bril staat iets meer naar voren dan de andere. Ze verontschuldigt zich dat ze zo vaak terugkomt, maar Vincent stelt haar gerust. “Dit is belangrijk”, zegt hij. Voorzichtig maakt hij de bril recht en na een paar keer passen en kijken is het beter. Meestal is iets eenvoudig op te lossen, maar af en toe krijgt hij wat ingewikkelds voor zijn kiezen. “In die gevallen heb ik overleg met een oogarts of optometrist, maar dat zijn toch uitzonderlijke gevallen. Wel verwijs ik soms naar hen door, bijvoorbeeld voor staar.”
Al sinds zijn negentiende zit Vincent in het vak. Toch was dat geen bewuste keuze. “O nee,” lacht Vincent. “Ik wilde grafisch ontwerper worden, maar school en ik bleken niet zo’n goede combinatie. Omdat ik toch ergens mijn brood moest verdienen kwam ik terecht in een brillenwinkel. Zo is het balletje gaan rollen.” Dat bleek uiteindelijk zo leuk dat hij de opleiding tot opticien heeft gevolgd. En inmiddels heeft hij al zo’n achttien jaar zijn eigen winkel in Houten. “Negen van de tien opticiens die ik ken, zijn er overigens zo ingerold”, laat Vincent weten. “Of als ze ouders met een brillenwinkel hebben.”
Mensen mooi maken
Duidelijk is dat Vincent helemaal op zijn plek zit. “Zorg, techniek, psychologie en mode. In dit vak komt alles bij elkaar. Maar het leukst zijn de mensen”, vertelt hij. “Mensen mooi en blij maken, dat blijft leuk. Of je het nu tien jaar of veertig jaar doet.” Maar hoe weet je nu wat iemand staat? Er zijn regels dat bij een vorm van een gezicht bepaalde glazen passen, maar daar gelooft Vincent niet in. “Dat is een handleiding voor als je het niet weet, maar mijn collega’s en ik werken anders. Eigenlijk is het meer onderbewust dat je weet wat goed past. En we hebben natuurlijk de opleiding en dertigduizend uur ervaring.”
Het laatste stukje of een bril iemand staat, is natuurlijk smaak. “Maar als iets echt niet past, dan gaat het bij ons de deur niet uit. We staan volledig achter wat we verkopen”, zegt Vincent stellig. Dat gezegd hebbende zijn er klanten die soms andere ideeën hebben. “Kortgeleden kwam er een kleine vrouw. Ik had een mooi montuur voor haar uitgezocht, maar ze pakte vervolgens allemaal brillen die haar totaal niet pasten, zoals veel te grote mannenbrillen. Toen heb ik gezegd: ik verkoop je liever niets, dan dat ik je dat verkoop. Gelukkig koos ze uiteindelijk toch voor een montuur dat paste bij haar gezicht.”
De zero’s
Een van de leuke aspecten aan zijn vak vindt Vincent mode. Die volgt hij op de voet. “De trend die gaat komen, zijn de brillen uit de zero’s. In navolging van de zonnebrillen zie je steeds vaker platte glazen”, weet hij. “Maar ook gekleurde glazen en zware monturen zijn in. Er komt er voor mijn gevoel steeds meer bij.” Zelf draagt Vincent een retro-achtige bril uit de jaren tachtig. “Eigenlijk ben ik zelf mijn moeilijkste klant. Ik heb een lastige pasvorm vanwege mijn brede neus en ik heb geen eenvoudige smaak.” Hij begint te lachen bij de vraag of hij veel brillen heeft. “Valt mee”, zegt hij met een brede glimlach. “Een laatje vol.”
Dit verhaal is gepubliceerd in Houtens Nieuws als onderdeel van de serie: Een dag als…
