Opgegroeid in de tassenkraam
“Hoeveel tassen ik heb?” Helena Lekkerkerker heeft meerdere ringen met rugzakken in haar handen. Ze haakt de ringen op verschillende hoogtes in haar kraam. “Geen idee”, lacht ze. “Veel. Ik hoor vaak dat ik veel keus heb.”
Helena is opgegroeid in de tassenkraam. “Mijn vader heeft dit vijftig jaar gedaan. Als klein meisje ging ik in de zomervakanties al mee en later werd dit mijn zaterdagbaantje.” Een tijd heeft ze bij de post gewerkt. “Een kantoorbaan is niets voor mij. Ik vind het fijn om buiten te zijn en alle jaargetijden mee te maken.” Maar het sorteerwerk verdween en de uren werden minder. Ze stopte bij de post en bemande samen met haar vader de tassenkraam, tot ze die drie jaar geleden van hem overnam.
Betaalbaar
Bij de kraam komt een man staan die uit zijn rugzak een tas haalt. “Deze is hier gekocht, maar inmiddels versleten. Heb je een nieuwe?” Die heeft Helena niet, maar ze laat de man soortgelijke tassen zien, waarna hij er één uitkiest. “Als het niet goed is, mag het geruild worden”, drukt ze hem op het hart. Als hij wegloopt, pakt ze weer stapels nieuwe tassen en hangt ze op. “Nu gaat mijn vader mee met mij”, vertelt ze. “Hij is vijfenzeventig, maar kan het niet laten. Blijft ie mooi lekker fit.”
In het begin deed Helena meerdere weekmarkten, maar nu staat ze op donderdag in Houten en op vrijdag in IJsselstein. “Een dorp is voor mij te klein om genoeg te verkopen, Houten en IJsselstein zijn groter, maar ook weer niet te groot en dat past bij mij. De mensen zijn vriendelijk en ik heb aardig wat vaste klanten.” Een vrouw die met een portemonnee in haar handen wacht tot ze kan afrekenen, knikt. “Hier is het betaalbaar. Als ik een lederwarenzaak inga, schrik ik me het heen en weer.”
Vaste klanten
Los van de twee weekmarkten staat Helena graag op jaarmarkten. “Dat is weer een heel ander publiek en klanten in Lunteren zijn weer anders dan de mensen in Sittard.” Zelfs bij de jaarmarkten heeft ze vaste klanten. “Er zijn mensen die elk jaar weer terugkomen en dan herken ik ze ook nog”, lacht ze. Inmiddels kan ze redelijk inschatten wat voor soort tasje iemand zoekt. “Je leert types wel herkennen en je ziet het vaak ook aan hun kleding, al heb ik het soms helemaal mis. Dan gaan ze met een tas weg die ik echt niet had verwacht.”
Als martkoopvrouw staat Helena er elke week, in weer en wind. “Het is een instelling. Als je daar niet mee kunt omgaan, dan is dit niks voor je. Ik zou niet in een winkel willen werken, elke dag dezelfde ruimte, dezelfde collega’s. Ik houd ervan om lekker buiten te zijn. Het uitzicht is elke keer weer anders en op de markt gebeurt altijd wel iets. Er komen bijvoorbeeld ook mensen die gewoon hun ei kwijt moeten. Dan maken ze een praatje en gaan ze weer, maar dat vind ik juist leuk.”
Eigen gemaakte tassen
Je zou zeggen dat regen en kou slecht is voor de verkoop, maar na al die jaren kan Helena er nog altijd geen peil op trekken. “Soms denk ik: vandaag wordt super en dan verkoop ik bijna niets, terwijl ik een hele goede dag kan hebben als het regent. Ik kijk daarom nooit per dag, maar altijd naar het resultaat over het gehele jaar en dan mag ik niet klagen.”
Bijzonder is dat Helena en haar vader, ook zelf tassen maken. “Dat doe ik dan op de andere dagen. Mijn vader doet het voorwerk met het leer en ik zet alles in elkaar.” Die tassen doen het goed. “Klanten die ze leuk vinden, komen hier echt voor terug.” De verkoper van drogisterijartikelen loopt langs en vrolijk groet hij haar. “Ik ken iedereen van de markt wel, maar vooral met de mensen die vlakbij staan heb ik veel contact. Je loopt toch niet helemaal weg van je kraam.” Ze helpen elkaar ook op praktische momenten. “Dan houdt mijn buurman even mijn kraam in de gaten als ik bijvoorbeeld naar het toilet moet.”
Andere kijk
Je zou verwachten dat Helena zelf veel tassen heeft, maar niets is minder waar. “Ik heb er een stuk of vier. Een tas moet voor mij ook eerst op, voor ik een nieuwe neem.” Dan haalt ze haar schouders op. “Ik heb er, denk ik, een andere kijk op. Ik kan ‘m zelf houden, maar ik kan ‘m ook verkopen”, lacht ze.
Dit verhaal is gepubliceerd in Houtens Nieuws als onderdeel van de serie: Een dag als…
