“Ga sowieso bewegen”
“Oke, we gaan lekker beginnen”, zegt Babette Galjart van Fit in het Park tegen de dertien aanwezige sporters. “Jullie mogen je warm dribbelen.” Iedereen begint op de plaats te bewegen. “Toen ik hier zo’n zes jaar geleden mee begon sleepte ik mijn moeder steeds mee”, lacht Babette. “Stonden we met z’n tweeen, maar ik dacht als mensen ons zien, komen ze vanzelf aanwaaien en inderdaad.” Babette is echt een sportfanaat. Naast een paar keer per week Fit in het Park, neemt ze ook mensen mee op powerwalking. “Het geeft mij energie. Sporten maakt je hoofd leeg en het is een uitlaatklep.”
Machteld is sinds een half jaar op het plein in de Hagen te vinden. “Het is lekker buiten en er zijn geen spiegels”, laat ze met opgetrokken wenkbrauwen weten. Inmiddels mogen de sporters door de benen zakken voor squats en stootbewegingen. “Na een training heb ik altijd wel ergens spierpijn”, lacht ze. “Ik kom hier spierpijn halen.” De glimlach blijft, ook tijdens de squats. “Tijdens mijn opleiding zeiden ze: use it or loose it”, vertelt Babette. “Het is belangrijk je spieren te blijven gebruiken, zeker als je ouder wordt. Ik adviseer mensen altijd om iets te doen wat je leuk vindt, maar ga sowieso bewegen.”
Tong op de grond
Ingeklemd tussen huizen en fietspaden zijn de mensen op het plein goed zichtbaar, maar volgens Babette kijkt niemand er raar van op. “Mensen zitten niet de hele tijd uit het raam te kijken. Bovendien als je eenmaal bezig bent en je tong op de grond ligt, ben je echt niet meer bezig met je omgeving.” Een groepje jongens fietst voorbij en een van hen roept wat naar de groep. Babette zegt wat terug en gaat door met de les. “Dit gebeurt bijna altijd wel. Veel mensen roepen dat we goed bezig zijn of steken een duim omhoog. Er trainen ook een paar schooljuffen mee, dus we horen ook vaak: dag juf!”
“Neem even een slok drinken”, zegt Babette na een intensieve oefening. Dat iedereen ervoor gaat is goed te zien aan de rood aangelopen hoofden. Met een handdoek wist een vrouw het zweet van haar hoofd. “Er komen mensen in de leeftijd van 25, van 70 en alles wat daartussen zit”, vertelt Babette. “Iedereen mag hier op zijn eigen tempo en niveau sporten en niemand kijkt erop neer. Sterker nog, ze moedigen elkaar aan om net nog even door te gaan. Prachtig toch, om mensen stuk te zien gaan. Op een goede manier”, voegt ze er lachend aan toe. Als voorbeeld vertelt ze over een vrouw met osteoporose. “Ze doet elke week mee. Haar arts was verbijsterd over hoe het met haar ging en heeft haar gezegd dat ze er vooral mee door moest gaan.”
Hoog, achter en weer naar voren
Met korte intervallen wordt er hardgelopen. Een dame op leeftijd snelt verrassend hard voorbij. “Doordat de groep heel divers is, trekken ze zich ook aan elkaar op. Ik kan ervan genieten als iemand die eerst nog geen 20 seconden kon planken, het na enkele weken 2 minuten volhoudt.” Babette begint te lachen. “Ik heb ook een groep waarin enkele dames van rond de dertig zitten en een voetbaltrainer van 67 jaar. Die wil zich dus echt niet laten inhalen door die meiden.” Puffend verzamelt de groep zich weer op het plein en komt op adem terwijl Babette het circuit uitlegt. Er liggen matjes, gewichtjes met elastiek en verschillende maten kettlebellen, een trainingsgewicht dat eruitziet als een kanonskogel met een hendel eraan. Babette geeft het startsein en enthousiast gaan ze van start. “Hoog, achter, op en weer naar voren”, legt Babette uit aan iemand met een rood hoofd. “Keurig.” Bij een andere oefening tikt ze iemand vriendelijk lachend op de schouders. “Haal ook adem.”
Een vrouw tilt een kettlebel boven haar hoofd. “Het loopt in straaltjes van me af”, hijgt ze. “En dan voel ik mijn armen nog van vrijdag. Ze zijn wat onderontwikkeld, maar daarom doe ik dit ook”, zegt ze lachend en haalt de kettlebel weer van achter haar hoofd omhoog. Nu heeft Babette een circuit uitgestippeld, maar elke les is weer anders. “Spelletjes zijn leuk. Dan is er altijd chaos. Ook heel leuk om te zien hoe bij volwassen mensen het kind ineens weer bovenkomt. Bijvoorbeeld bij memory. Pas na een aantal oefeningen mogen ze dan kaartjes omdraaien. Dan kunnen ze echt fanatiek zijn.”
Applaus voor jezelf
Vandaag is het droog, maar Babette sport hier het hele jaar door. “Als het echt flink regent gaan we in de garage staan, maar dat komt bijna niet voor en op kou kun je je kleden. Vaak zie je na de eerste minuten het eerste laagje uitgaan. Na weer een oefening een tweede laagje. Als je sport krijg je het snel genoeg warm.” Babette pakt twee bouwlampen. “Die heb ik in de winter wel nodig. Het wordt dan snel donker en het is wel fijn om iets te kunnen zien.” Dan kijkt ze op haar horloge en telt af. De les is afgelopen. “Hehe”, verzucht een vrouw die uitgeput van het matje overeind krabbelt. “Applaus voor jezelf”, roept Babette en iedereen klapt mee. Handdoeken worden over schouders gegooid, truien opgeraapt en de flessen water geleegd. “Tot volgende week!”
Dit verhaal is gepubliceerd in Houtens Nieuws als onderdeel van de serie: Een dag als…
