Theater is magie
Uit een bak pakt Mirek Bos, theatertechnicus bij Theater aan de Slinger, enkele zwarte rubberen elastiekjes en doet ze om zijn pols. “Dit zijn Jan Willempjes”, legt Mirek uit. “Ze hebben een speciaal uiteinde waardoor je gemakkelijk kabels bij elkaar kunt binden. Als we met kabels werken, liggen ze altijd in de buurt, maar volgens mij is er geen technicus die ze niet om zijn pols heeft als hij aan de slag gaat.”
Voordat een voorstelling van start kan, komt er heel wat bij kijken. Elke voorstelling is weer anders, vertelt Mirek. “Het verschilt nogal of er een cabaretier komt waarvoor één microfoon genoeg is, er een koor staat te zingen of het een toneelvoorstelling is met meerdere acteurs.” Maar wat de voorstelling ook is, geluid, licht, projecties, de vloer en het decor, alles moet kloppen en daarvoor zijn de technici verantwoordelijk. “Als ik mijn werk goed doe, merkt het publiek niet dat ik er was. Daar streef ik naar, dat ik kan bijdragen aan de onbewuste beleving van de voorstelling door subtiel met geluid en licht te werken.”
Beste van twee werelden
Via een smalle trap tussen de muren komen we boven op de brug en kijken we tussen de trekken, de stalen buizen, naar de zaal onder ons. “Theater aan de Slinger is een middelgroot theater, maar we hebben bovengemiddeld veel trekken. Een grote zaal biedt natuurlijk meer, maar die zijn duurder en vaak niet beschikbaar. Wij hebben wat dat betreft het beste van twee werelden en dat maakt ons voor veel theatermakers interessant. Je kunt hier van alles uitproberen om je show vorm te geven en in elkaar te zetten. Dat is voor mij als technicus ook leuk, want ik denk graag mee om er een perfecte show van te maken.” Als het even kan, is Mirek ook graag betrokken bij amateurvoorstellingen. “Bij die voorstellingen werken we meer samen. Ik vind het geweldig als je mensen ziet groeien naarmate ze hun voorstelling vaker doen. Tegelijk houd ik van afwisseling. Het is ook mooi om een ervaren groep aan het werk te zien.”
Zelf gaat Mirek al aardig wat jaartjes mee in de techniek en heeft hij veel zien veranderen. Hij klopt op een van de grote lampen. “In deze flinke jongens zitten nog halogeenlampen, maar een aardig deel van wat er hangt is ledverlichting.” Ook een verschil met vroeger zijn de verbindingen. “Voorheen moest er zo’n dik pak kabels getrokken worden.” Met twee handen maakt Mirek een grote opening en houdt vervolgens zijn duim en wijsvinger een klein stukje van elkaar. “Nu gaat alles door zo’n dun kabeltje.” En was vroeger alles analoog, tegenwoordig gaat het meeste digitaal. “Met een laptop of een app op je telefoon kun je van alles inregelen en aansturen.” Het heeft volgens Mirek veel voordelen, maar het vergroot wel de afstand tot het toneel. “Er is minder contact omdat alles digitaal gaat, maar uiteindelijk gaat het wel om wat er op het toneel gebeurt. We moeten ervoor waken dat we dat niet uit het oog verliezen.”
Nieuwe wereld
Mirek heeft zelf aan de kleinkunstacademie gestudeerd en weet wat het is om op de planken te staan. “Dat is een voordeel. Ik weet wat mensen nodig hebben en wat er op het toneel gebeurt.” Vaak wordt dat gewaardeerd, hoewel er ook regisseurs zijn, die niet zitten te wachten op zijn mening. “Voor hen ben ik soms een nachtmerrie,” lacht Mirek, “want ik kan mijn mond niet houden.” Op de vraag of hij niet liever zelf op de planken staat is hij even stil. “Het is leuk als oud-klasgenoten hier komen spelen, maar het voelt wel dubbel. Zij staan er wel en ik niet.” Dan haalt hij zijn schouders op. “Ik vind het allebei leuk. Dit werk zou ik niet willen missen, en wie weet heb ik daarnaast nog een toekomst op het toneel.”
Weer beneden laat Mirek met een druk op de knop meerdere trekken zakken. Hij rijdt een kar vol lampen naar het podium en tilt een lamp eraf. “Theater is magie”, glundert hij, terwijl hij een lamp aan de stalen buis bevestigt en de kabel vastzet met een Jan Willempje. “Elke dag is anders. Ik werk samen met bevlogen mensen die hier hun ding komen doen. Ik zie het publiek dat zich laat verrassen.” Mirek gebaart om zich heen. “Dit is eigenlijk een gekke plek. Als je hier alles weghaalt, is het niets, behalve wat houten wandjes en stalen buizen. Wij bouwen elke dag een nieuwe wereld. De ene keer is dat voor een jeugdvoorstelling, de andere keer voor een rockband en dan weer voor een zwaar toneelstuk.” Met een grote glimlach kijkt Mirek rond. “Wij bouwen elke dag een nieuw theater in ons theater.
Dit verhaal is gepubliceerd in Houtens Nieuws als onderdeel van de serie: Een dag als…
