‘Ik had nooit gedacht dat we uit Lunetten zouden vertrekken,’ vertelt Guus Anthonijsz. ‘We hadden een mooi huis in een fijne buurt en echt geweldig contact met onze buren. We hebben zelfs ons hele huis nog verbouwd. Alles was nieuw.’ Toch belandde Guus met zijn vrouw Renate en twee zoons in Houten, pal aan Park Schoneveld en dat kwam allemaal door zijn jongste zoon Ruben.
‘Ruben gaat naar Heemlanden, voetbalt bij SV Houten en heeft hier zijn vrienden. Dus hij at vaak niet mee en logeerde ook geregeld in Houten. Hij was eigenlijk nooit thuis. Ik werd daar een beetje boos over en heb toen gezegd dat als hij niet naar ons komt, wij wel naar hem gaan.’ In het begin was dat niet serieus, maar Renate begon rond te neuzen op Funda en zag dit huis voorbijkomen. ‘We gingen kijken, maar vanwege corona was het buiten wachten, naar binnen, naar boven en via de achterkant eruit,’ vertelt Guus. Ze konden nauwelijks kijken en lieten het huis voor wat het was.
Deal
Een paar dagen later fietsten ze op een mooie dag door Houten en zagen de eigenaar in de tuin staan. Tot hun verbazing bleek het huis nog niet verkocht en ze raakten met de eigenaar in gesprek. ‘Ik ken jou ergens van,’ zei de eigenaar van het huis peinzend. Het bleek dat Guus en hij elkaar eerder hadden ontmoet tijdens een veteranendag. Er volgde een gezellig gesprek, een lange rondleiding door het huis en jawel, een deal. Het huis was voor hen. Ze gingen naar Houten.
Guus had nog nooit eerder in Houten gewoond, maar zat als tiener op de MAVO in Hoograven in Utrecht. ‘De halve school kwam uit Schalkwijk, Houten en Tull in ’t Waal. Dus ja, ik kwam hier vaak. Zie je die huizen?’ vraagt Guus terwijl hij door het raam naar de andere kant van het park wijst. ‘Dat waren boomgaarden.’ Ook herinnert hij zich zwembad De Trip dat naast de Schalkwijkse spoorbrug lag. ‘Het bestaat al lang niet meer, maar daar zwom ik iedere zomer.’
Verkering
Het Oude Dorp was toen ook anders. ‘Waar nu de kapper zit, zat vroeger snackbar de Roskam. En de bakker daar? Ik heb nog verkering gehad met zijn zus,’ lacht Guus. Hoewel het nu heel anders is, vindt Guus het wel in positieve zin veranderd. Er zijn nog steeds veel groene ruimtes en hoewel Houten groter wordt heeft het nog steeds iets knussigs. ‘Weet je? Het voelt als thuiskomen ondanks dat ik hier nog nooit heb gewoond. Ik ken ook ontzettend veel mensen hier. Het gebeurt me nooit dat ik buiten de deur geen bekende tegenkom.’ Dat zit ook in Guus zelf. Hij is positief ingesteld en altijd in voor een praatje. Dat en veel mensen herkennen hem nog van vroeger.
Gelukkig
Volgens Guus zijn de meeste inwoners van Houten import. ‘Het zijn toch een beetje gelijkgestemden. Als je het mij vraagt is 95% van de inwoners in Houten gelukkig. Dat is natuurlijk mijn eigen beleving, maar ik voel dat wel zo.’ Renate en Guus behoren zeker tot die 95%. ‘Elke dag zeggen we wel tegen elkaar dat we blij zijn in ons huis hier in Houten.’ Blijft natuurlijk de vraag, ziet Guus zijn zoon Ruben nu wat vaker? Hij schiet in de lach, ‘ietsje. Ietsje vaker.
Dit verhaal is gepubliceerd in Houtens Nieuws als onderdeel van de serie: Nieuw in Houten.
